Indyk

Jak twierdzą historycy drobiu, dziki indyk (Meleagris gallopaco) został udomowiony w Ameryce w „erze przedkolumbijskiej”. Brillat-Savarin twierdził, z punktu widzenia wyrafinowanego podniebienia, iż „indyk jest najpiękniejszym podarunkiem, jaki ofiarował Nowy Świat — Staremu Światu”. W wielu krajach, m. in. we Francji, indyk jest ozdobą stołu wigilijnego (Dinde de Noël). Kruche i soczyste mięso indyka (zwłaszcza uwielbiane przez smakoszy indycze piersi) należy do najwykwintniejszych dań z drobiu. Jest ono bardzo smaczne i dość tuczące, ponieważ 10 dkg mięsa indyczego dostarcza organizmowi aż 300 kalorii. Smakosze twierdzą, że indyk zawiera trzy rodzaje mięsa: udka – to mięso ciemne i o aromacie najdelikatniejszej ptasiej dziczyzny, piersi – białe i kruche współzawodniczą z cielęciną, a tłusta (i smaczna) szyja ma coś z wieprzowiny. Młode indyczki mają mięso delikatniejsze od samców.

Staropolskie „szabelki dworackie” zwano za czasów Kazimierza Jagiellończyka, ze względu na ich wygiętą formę „indyczkami”.