Castelli Romani
CASTELLI ROMANI (DOC)
Produkcja wina w Rzymie i jego okolicach sięga wielu tysięcy lat wstecz, począwszy od momentu, gdy Rzymianie nauczyli się od Persów uprawiać winorośl i założyli w Lacjum winnice. Starożytni wznosili toasty winami Cecubo i Falernum, które należały do ulubionych trunków Horacego, oraz winami produkowanymi na wzgórzach Lacjum, które obecnie nazywamy winami z Castelli. Horacy utrzymywał, że wina z Castelli są tak wyśmienite, że potrafią naruszyć nawet surowe poczucie moralności Katona. Juvenalis natomiast twierdził, że oberżyści zachowywali wino Castelli dla siebie, podając klientom fatalne wino, którego powinni byli raczej używać do usuwania tłuszczu z wełny.
Podstawowym powodem, dzięki któremu wina z Castelli, produkowane na południowy-wschód od Rzymu, są tak dobre jest fakt, że powstają z winorośli rosnącej na wulkanicznej, bogatej w potas, glebie tego obszaru. Tereny te charakteryzują również niezwykle korzystne warunki klimatyczne, które doprowadziły do naturalnej selekcji winorośli, porastających niegdyś te wzgórza. Szczepy, które ostatecznie przetrwały tę naturalną selekcję to Malvasia di Candia oraz Malvasia del Lazio, a także szereg odmian Trebbiano (jasna winorośl) oraz Cesanese, Montepulciano, Sangiovese i Merlot (ciemna winorośl). Właśnie te odmiany winorośli stanowią podstawę większości słynnych win DOC z Lacjum. Jednak, pomimo odniesionego sukcesu, wina DOC nie zdołały w pełni wyprzeć pozostałych win znanych pod ogólną nazwą wina Castelli, które wciąż cieszą się olbrzymią popularnością w Wiecznym Mieście.
Decyzja o przyznaniu, w 1996 roku, winom Castelli Romani prawa do posługiwania się apelacją DOC wiązała się z pragnieniem promowania wizerunku tych win, połączonym z podnoszeniem ich jakości poprzez wprowadzenie sztywnych regulacji, które każdego roku przynoszą znaczące efekty.