Conero
Samotny szczyt Monte Conero, który góruje nad miastem Ankona zawdzięcza prawdopodobnie swoją nazwę greckiemu określeniu drzewa truskawkowego lub inaczej chrościny jagodnej, która w dużych ilościach porasta zbocza tego malowniczego cypla.
Geologiczne pochodzenie tego wzgórza (wys. 572 m.n.p.m.) obrosło wieloma hipotezami. Dla jednych wzgórze stanowi ostatnią zachowaną część starożytnej Adrii, krainy, która niegdyś rozpościerała się aż do samej Dalmacji, ale podobnie jak Atlantyda, zanurzyła się pod powierzchnią morza i zniknęła. Dla innych to rezultat lokalnych ruchów tektonicznych. Niezależnie od tego, która z tych hipotez jest prawdziwa, pewne pozostaje jedno: już w bardzo odległych czasach na zboczach wzgórza rozwinęła się uprawa winorośli.
Pierwszą wzmiankę na temat win z okolic Ankony zamieścił Pliniusz Starszy w swoim dziele „Historia Naturalis”. Autor wymieniając liczne gatunki win wytwarzane w ówczesnych czasach na terenie dzisiejszej Italii, wspomina również o winach pochodzących z okolic Ankony, które określa jako jedne z najbardziej cenionych w całym basenie Adriatyku. Do tego samego wątku nawiązuje również jego bratanek Pliniusz Młodszy, po którym zachował się zbiór listów (Epistolae), uznawanych za skarbnicę wiedzy o życiu w Rzymie za czasów Cesarstwa.
Czerwone wino Rosso Conero jeszcze nie jeden raz pojawiało się w późniejszej literaturze. Jedno z najcenniejszych świadectw na ten temat bez wątpienia odnajdziemy w książce z 1596 roku, w której autor Andrea Bacci, lekarz osobisty papieża Sykstusa V i profesor botaniki na Uniwersytecie w Rzymie, nawiązując do przywoływanych przez Pliniusza win „pretuziani” (Pretuzi to staroitalski lud należący do plemion sabelskich, które zostały zjednoczone przez cesarza Rzymskiego Augusta z Picenami i plemionami zamieszkującymi dzisiejsze tereny regionu Marche), odnosi się w sposób jednoznaczny do wina z Conero. Bez wątpienia do słynnego wina produkowanego w tym rejonie, a w szczególności Rosso Conero nawiązywał w swoim mniej znanym zbiorze myśli poświęconych winu i stanowi upojenia wybitny dziewiętnastowieczny poeta Giacomo Leopardi związany od urodzenia z regionem Marche.
Wino, które w 1967 roku uzyskało prawo do posługiwania się apelacją DOC, wytwarzane jest przede wszystkim ze szczepu Montepulciano o nie do końca znanym pochodzeniu. Uprawa tej odmiany winorośli koncentruje się w środkowo-południowych Włoszech, w szczególności w regionach Marche i Abruzja. Pomimo zbieżności nazwy z miejscowością w Toskanii, winorośl zasadniczo różni się od szczepu wykorzystywanego do produkcji wina Vino Nobile di Montepulciano.